Bolesław Woytowicz (1937)
Biogramy:  nifc.pl   Wikipedia

[koniec sierpnia 1944]
Więcej wtedy mnie dziwiło, że Woytowicz na Nowym Świecie na parterze
w kawiarni urządził koncert chopinowski. Dla powstańców. Był wieczór. Zaczął się obstrzał artyleryjski. Woytowicz grał Etiudę rewolucyjną, kiedy pociski zaczęły świstać
i walić w Nowy Świat. Tuż. Woytowicz nie przerywał. Nikt się nie ruszał.
Tylko przewracały się i tłukły nakrycia. To mi opowiadała po wszystkim Irena P.

Miron Białoszewski - „Pamiętnik z powstania warszawskiego”, str. 129, PIW, Warszawa 2009

Profesor opowiadał mi kiedyś, że w młodości wykonywał w cyrku... salto mortale! Ta nieprzeciętna brawura i skłonność do podejmowania ryzyka przewijają się wciąż przez jego okupacyjne wspomnienia, które reprodukuję poniżej.

Opowiadał mi też, że pewnego razu zaskoczyła go łapanka. Ponieważ biegle mówił po niemiecku, bez wahania podszedł do dowódcy, zapytał z uśmiechem „No i jak, dobrze idzie?”, po czym spokojnie wyszedł z kordonu, a żaden z niemieckich żołnierzy nie odważył się go zatrzymać, nie wiedząc kim jest.

Najpoważniejszą kawiarnią koncertową o wyraźnie artystycznym charakterze był „Salon Sztuki” na Nowym Świecie; stronę muzyczną prowadził tam wybitny muzyk, kompozytor i pianista, Bolesław Woytowicz. Miał on na tyle bogaty repertuar, że mógł sam wypełniać muzyczne popołudnia koncertowe. Na stolikach kawiarnianych leżały powielone odpisy jego programów zawierające 100 pozycji, z których goście mogli wybierać, a Woytowicz mógł je wykonywać bez uprzedniego zamówienia, a więc właściwie ex promptu. 

Zbigniew Drzewiecki - „Wspomnienia muzyka”, str. 99, PWM, Kraków 1971

Z tym programem było trochę inaczej: nie wiem, ile dokładnie pozycji zawierał (Jerzy Waldorff* twierdził, że około 300), ale mniej więcej połowa z nich była podkreślona czerwonym ołówkiem, co oznaczało, że Woytowicz mógł je grać natychmiast, na życzenie. Pozostałe, podkreślone ołówkiem niebieskim*, można było zamawiać na następny koncert, czyli mógł je zagrać już parę dni póĽniej. Nie wiem, czy zachował się gdziekolwiek chociażby jeden egzemplarz takiego okupacyjnego programu, ale za przykład niech nam posłuży koncertowy repertuar Profesora z roku 1965, a obejmujący pół wieku działalności koncertowej (1915-1965). Oto kilka z jego „pojedynczych” pozycji, z których każda „waży” wiele porządnych godzin muzyki (kliknij na obraz poniżej, aby wyświetlić całość). Więcej na temat repertuaru i programów koncertowych znajdziesz w piątym punkcie rozdziału Metoda Woytowicza.

*O kolorowych ołówkach mówił mi sam Profesor, pojawiły się one również w opowiadaniu Waldorffa (na Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku), więc pozostają faktem bezspornym. Można by się zastanawiać, do czego służyły podkreślenia na niebiesko, skoro można było te pozycje zostawić w ogóle bez podkreślania? Jest to jeszcze jeden przyczynek do opowieści o nieprzewidzialnych meandrach logiki Profesora - zob. np. opowiadanie o jego definicji rytmu na stronie Wspomnienie o Profesorze.

Po wojnie, kiedy prof. Bolesław Woytowicz wykonał gigantyczny program odegrania czterech sonat Beethovena, zaraz po koncercie na podium zjawiło się dwoje młodych ludzi z wiązanką białych i czerwonych kwiatów. – To za okupację! – powiedzieli i odeszli. Cała sala wstała i przez parę minut oklaskiwała gorąco znakomitego artystę.

Lesław M. Bartelski - „Genealogia ocalonych. Szkice o latach 1939-1944”

 Powiększ klawiszem f lub kliknij na ikonkę nad prawym górnym rogiem reprodukcji   Pomoc